Quo modo?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Minime vero, inquit ille, consentit. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Huic verbo omnes, qui ubique sunt, qui Latine sciunt, duas
res subiciunt, laetitiam in animo, commotionem suavem
iucunditatis in corpore.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas
cupiditates habere.

• At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
• Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
• Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;
• Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.
• Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
• Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere.

1. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
2. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
3. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?
4. Quo tandem modo?

Quod quam magnum sit fictae veterum fabulae declarant, in quibus tam multis tamque variis ab ultima antiquitate repetitis tria vix amicorum paria reperiuntur, ut ad Orestem pervenias profectus a Theseo.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quid censes in Latino fore? Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Duo Reges: constructio interrete. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Dici enim nihil potest verius. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Bork

Bork

Idem adhuc;

Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Perge porro;

Certe non potest.